«روز هنر انقلاب»؛ از شهادت آقاسیدمرتضی تا کوچ غمبار کیومرث پوراحمد

به گزارش یکتاهنر، سه دهه می‌گذرد. حالا آوینی نیست و پوراحمد هم. اما ما به یاد داریم آوینی و حلقه نویسندگان اطرافش -مثل مسعود فراستی- چگونه و با چه حرارتی از پوراحمد و سینمای ایرانی‌اش دفاع می‌کردند.
و به یاد می‌آوریم که مستند غریب «مرتضی و ما» درباره شخصیت مرتصی آوینی را کسی نساخت جز کیومرث پوراحمد.
این روزها به روز هنر انقلاب اسلامی نزدیک می‌شویم. روزی که به مناسبت درگذشت آوینی بزرگ در ۲۰ فروردین ۱۳۷۲، به این عنوان نام‌گذاری شده و هر ساله، حوزه هنری به این مناسبت به هنرمندان برتر تراز انقلاب اسامی جایزه می‌دهد و آنها را معرفی می‌کند.
و من مطمئنم اگر آوینی زنده بود، چندین و چند بار کیومرث پوراحمد را در این جایگاه قرار می‌داد.
و مساله‌ام همین است، آوینی و آوینی‌ها می‌دانستند و می‌توانستند آنقدر جاذبه داشته باشند که پوراحمد و پوراحمدها را کشف کنند و بر صدر بنشانند.
همانطور که حبیب احمدزاده از بازماندگان همان نسل، این هنر را داشت.
هنر انقلاب اسلامی، در جذب بود و نه در دفع.
این روزها، برخی طیف‌های تندرو نشسته‌اند و می‌نویسند که از بین رفتن کیومرث پوراحمد، کار حلقه روشنفکران فلان مجله بود و آنها پوراحمد را به سمت خود جذب(!) کرده بودند و… غافل از این که اساس خاستگاه پوراحمد نقدنویسی در همان مجله بود و این جریان هنر خالص بعد از انقلاب بود که پوراحمد را به سمت خود جذب کرده بود.
در این دعوا، باز جای خالی شهید آوینی، گل‌درشت است!
به این دلسوزان به یکباره که حالا در روزنامه‌های خود تیتر می‌زنند چرا خودکشی! باید گفت علت رقم خوردن این فضای مرزبندی شده، اتفاقا خود شما هستید.
فضایی که در آن، آنقدر دایره‌ها بسته شده که دیگر هیچ هنرمندی نمی‌تواند رها شود و خالص.
اگر امثال آوینی بودند، اساسا جایی برای عرض اندام شما نبود.