به گزارش یکتا هنر، سی و نهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران در شرایطی به کار خود پایان داد که از قبل از برگزاری مورد هجمه‌های فراوان قرار گرفت و فیلمسازهای بسیاری از طرف افراد و برخی فیلمسازهای دیگر تحت فشار قرار گرفتند که یا در این جشنواره حضور پیدا نکنند یا به کل این جشنواره را مورد تحریم قرار دهند و با این فشار را با واژه‌هایی چون «بی شرف» بر سر آنها کوفتند.
این در حالی است که فیلمسازها از حدود یک سال قبل، برای ساخت فیلم‌های کوتاه خود برنامه‌ریزی و هزینه می‌کنند و در شرایطی سخت و با مشقت فراوان فیلم‌های خود را می‌سازند و حالا که زمان نتیجه گرفتن برای آنهاست باید با فشار عده‌ای از حضور فیلم‌شان در جشنواره‌ای که سی و نه دوره آن برگزار شده و دارای اعتبار در داخل و خارج کشور است، خودداری کنند و آن را کنار بگذارند!؟ حال عده‌ای نیز که خارج از گود نشسته‌اند، لقب «بی شرف» یا «با شرف» به آنها می‌دهند!
اگر قرار است با موضع عده‌ای که فشار بر فیلمسازها آورده‌اند، صحبت کنیم، در بحث دیکتاتوری که این روزها مطرح می‌شود، به اعتقاد نگارنده، اینهایی که فشارها و هجمه‌های بسیار برای فیلمسازها و جشنواره پدید آوردند، دیکتاتور تر هستند و موضوعی شخصی را که مربوط به یک نفر است، به صورت علنی مطرح می‌کنند و فشار می‌آورند که باید از این جشنواره فاصله بگیرید و فیلم‌تان را بیرون بیاورید وگرنه شما بی شرف هستید!
کشورهایی همچون فرانسه که دارای جشنواره‌ها و فستیوال‌های معتبر سینمایی در حوزه فیلم کوتاه و بلند هستند، نیز اغلب دچار اعتراضات یا جنگ‌های خیابانی داخلی می‌شوند اما آیا جشنواره‌های سینمایی یا هنری آنها هم تعطیل می‌شوند؟ جشنواره‌ای که در تقویم سالانه کشور قرار دارد و سی و نه دوره از آن برگزار شده، نیز در شرایطی که جام جهانی و جشنواره‌های دیگر سینمایی و هنری را پیش رو داریم، آیا می‌تواند تعطیل شود یا برگزاری آن به روزهای دیگر موکول شود؟ پس حق فیلمسازهایی که با سختی زیاد فیلم‌شان را می‌سازند چه می‌شود؟ افرادی که برای این فیلمسازها نسخه می‌پیچند، آیا این دوره‌ها را تجربه نکرده‌اند یا اگر کرده‌اند حالا دیگر در فکر ساختن فیلم‌های بلند دوم یا سوم خود هستند!
سی و نهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران امسال روزهای خلوت و شلوغی را تجربه کرد؛ در برخی سانس‌های جشنواره که فیلم‌های داستانی با رویکرد اجتماعی و عمومی‌تر اکران می‌شد، جمعیتی جوان و علاقمند بسیار را شاهد بودیم که حتی صندلی هم پیدا نمی‌کردند، روی پله‌های کنار صندلی‌های سالن می‌نشستند و فیلم می‌دیدند. در کنار این خیل جمعیت از جوانان علاقمند به سینما، دانشجویان و فیلمسازان جوان، تعداد کمی نیز خانواده‌ها نیز دیده می‌شدند که به دیدن فیلم‌های هنری که اغلب مورد پسند عموم نیست، آمده بودند و این جای خوشحالی دارد.
با تعدادی از فیلمسازهایی که با فشار بسیار قبل از جشنواره درخواست انصراف داده بودند، نیز ملاقات داشتیم که آنها نیز از شرایط پیش آمده برای جشنواره ناراضی بودند اما بیشتر از کسانی ناراحت بودند که شرایط را برای مهمترین بخش سینمای کشور یعنی سینمای کوتاه سخت‌تر کرده بودند.
