امیر زمانی فرد بازیگر تئاتر که این روزها با نمایش «ستوان آینیشمور» نوشته مارتین مک دونا، با ترجمه زهرا جواهری، تهیه‌کنندگی فاطمه بامستی و کارگردانی شکوفه چرخی در سالن ۳ پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است، در گفتگو با خبرنگار تئاتر یکتا هنر درباره شخصیت «پادریک» در این نمایش بیان کرد: «پادریک» مردی است که در محیط خشونت باری بزرگ شده و تنها راه نجات را در عملکرد خودسرانه خودش می‌بیند. او به دایره افراد مهم زندگی‌اش به شدت اهمیت می‌دهد و اگر به آنها آسیب برسانید، «پادریک» در هر جایی که باشید، شما را پیدا و از هستی ساقط می‌کند.
وی درباره ویژگی هایی که او را به پذیرش بازی در نقش «پادریک» ترغیب کرده است، گفت: «پادریک»، آدمی به شدت با اراده و قانون مدار است هرچند برای خشونت حد و مرزی قائل نیست تا جایی که دیگران او را دیوانه خطاب می‌کنند. همین تضاد بین قانون مداری و اجرای شخصی قانون، باعث جذابیت شخصیت «پادریک» برای من و پذیرش ایفای این نقش شد.
این هنرمند، تأثیر شخصیت در درام را مهمترین معیارش برای انتخاب یک نقش دانست و افزود: در انتخاب نقش‌ها، درام همیشه برای من در درجه اول اهمیت است. اگر یک نقش در درام تأثیرگذاری داشته باشد، این موضوع، خود به خود باعث جذاب شدن بازی کردن آن شخصیت برای من می‌شود.
بازیگر نمایش «خنده در طبقه بیست‌وسوم» از اعتقادش به گزاره «خشونت، خشونت می‌آورد» پرده برداشت و گفت: من به شدت به گزاره «خشونت، خشونت می‌آورد» اعتقاد دارم. سینما و تلویزیون در گسترش یا جلوگیری از گسترش خشونت بسیار تأثیرگذار هستند اما اجرای تئاتر به دلیل ماهیت آن و مخاطب محدودی که دارد، به اندازه دو مدیوم دیگر تأثیرگذار نیست. اگر از منظر نمایشنامه نویسی به این مساله نگاه کنیم، یک نمایشنامه می‌تواند تأثیرگذاری بیشتری نسبت به یک اجرای زنده تئاتر داشته باشد. نمایشنامه به عنوان یک اثر مکتوب به نسبت اجرای یک نمایش که یک فرایند زنده است، مانایی بیشتری دارد. هر چند این رسانه، به دلیل ذات نوشتاری خودش باز هم از رسانه‌های تصویری مثل سینما و تلویزیون کندتر است اما به عنوان بخشی از مدیوم تئاتر، به علت ماندگاری که دارد، تأثیر بیشتری نسبت به یک اجرای زنده می‌گذارد.
امیر زمانی فرد در پایان درباره مشکلاتی که گریبانگیر هنر تئاتر است، بیان کرد: تئاتر هیچ مشکلی ندارد و همه‌چیز عالی است. دستمزد همه هنرمندان به موقع پرداخت می‌شود و همه اجراها طبق زمانبندی گروه‌های نمایشی روی صحنه می‌روند. در نهایت اینکه همه‌چیز دارد روی اصول انجام می‌شود. جدا از بحث مزاح، بزرگترین مشکل تئاتر، عدم توازن بین عرضه و تقاضاست. بیشتر از توان و ظرفیت سالن‌های تئاتر، متقاضی اجرا وجود دارد و همین امر، به جوانب مختلف اجرای یک تئاتر ضربه می‌زند. بنابراین بهترین راه برون رفت از این بحران هم علی‌القاعده، احداث سالن‌های تئاتر بیشتر است.
